Da Vinci Şifresi
Da Vinci Şifresi’nden…
Langdon, müze müdürünün ölümüyle büyük bir kayba uğradığını hissediyordu. Sauniére münzevi bir yaşam sürmekle tanınmasına rağmen, sanata olan tutkunluğu onu saygın bir adam haline getirmişti. Poussin ve Teniers’in tablolarındaki gizli şifreler hakkında yazdığı kitaplar, Langdon’ın en sevdiği ders kitaplarıydı.
Langdon bu akşamki görüşmeyi dört gözle beklemiş ve müze müdürünün gelmemesi onda hayal kırıklığı yaratmıştı.
Müze müdürünün cesedinin görüntüsü bir kez daha zihninde canlandı. Bunu kendine Jacques Sauniére mi yaptı? Langdon görüntüyü zihninden atmak için kendini zorlayarak, başını çevirip pencereden dışarı baktı.
Dışarıdaki şehir uyanmaya başlıyordu, sokak satıcıları, badem şekerlemesi arabalarını sürüyor, garsonlar çöp torbalarını kaldırım kenarına taşıyor, geceden kalma âşıklar yasemin kokuları taşıyan meltemde üşümemek için birbirlerine sokuluyorlardı. Citroën kaosun içinden yetkiyle geçerken, iki tonlu ahenksiz sireni trafiği bıçak gibi yarıyordu.
Otelden ayrıldıklarından beri ilk kez konuşan ajan, ” Yüzbaşı, bu akşam Paris’te bulunduğunuzu öğrenmekten son derece memnun,” dedi. “Çok talihli bir tesadüf.”
Langdon talihli olmak dışında her şeyi hissediyordu, ayrıca tesadüf, kesinlikle güvenmediği bir kavramdı. Hayatını, farklı amblemlerle ideolojilerin birbirleriyle gizli bağlılıklarını keşfetmekle geçiren biri olarak Langdon dünyayı birbirine iyice dolanmış tarihin ve olayların bir ağı gibi görüyordu. Bağlantılar görünürde olmayabilir , diye sık sık tekrarlardı. Harvard’daki simgeleme derslerinde, ama her zaman oradadırlar, yüzeyin hemen altına gömülmüşlerdir.
Langdon, “Sanırım,” dedi. “Size kaldığım yeri Paris Amerikan Üniversitesi mi söyledi?”
Şoför başını iki yana salladı. “Interpol.”
Interpol, diye düşündü Langdon. Elbette. Avrupa’daki tüm otellerde giriş sırasında pasaport sormanın formaliteden daha fazlası olduğunu unutmuştu, kanunlar böyleydi. Tüm Avrupa’da herhangi bir gece, Interpol yetkilileri kimin nerede uyuduğunu tam olarak tespit edebilirlerdi. Herhalde Langdon’ı Ritz’de bulmak topu topu beş saniyelerini almıştı.
Citroën şehrin güneyine doğru ilerlerken, sağ taraftan gökyüzüne uzanan Eyfel Kulesi’nin aydınlatılmış
silueti belirdi. Onu görünce Langdon, Vittoria’yı düşündü. Bir yıl önce, her altı ayda bir, dünyadaki romantik yerlerden birinde buluşmaya söz vermişlerdi. Langdon, Eyfel Kulesi’nin bu listede yer…
