Genç Ruh Gibi Kokardı
Genç Ruh Gibi Kokardı’dan…
Yerimde olsaydınız siz de benim gibi hissederdiniz: Yapayalnız, üşümüş ve korkmuş. Ama bu haller daha yeni. Dışarıdan gelip geçenlerin sadece başımın üst kısmını görebilecekleri şekilde ayaklarımı toplayarak pervazının altına oturduğum pencereden, mavi kar tabakasını delerek başını çıkarmış ilk çiğdemlere bakıyorum. Baharın gelmesi yakın. Ne var ki bu odada –aslında altı metre yüksekliğindeki tavanı, soluk kırmızı duvarları, yere serilmiş eski püskü Arap kilimleri ve ipek kırlentleriyle, odadan çok büyükçe bir salona benziyor– kış hüküm sürüyor. Ölü kış, gerçek anlamda burada. Bakmamaya çalıştığım o köşede ve bütün diğer köşelerde. Batıya bakan yüksek pencere, rengarenk dikdörtgenlere bölünmüş kirli bir camla kaplı. Gün batımında kırmızı, mavi, sarı cam parçalarından giren ışık, ahşap döşemede bulanık elipsler çiziyor. Yerler menekşe, portakal ve deniz yeşiline boyanıyor.
Pervaza yerleşmeden önce çekmecelerden birinde bir düzine defter ve birkaç tane kurşun kalem buldum. Mutfaktan üç adet ton balığı konservesi ve bir paket bisküvi getirdim. Üzerinde altı büyük mum olan bir şamdanı, pencereden görünmeyecek ama yazmama yetecek kadar ışık sağlayacak şekilde yakınıma yerleştirdim. Büfeden iki karton sigara ve bir kutu şömine kibriti yürüttüm. Son olarak bir şişe iyi şarap, bir tirbuşon ve Kurt’ün komik bulduğu kahve fincanını aldım. Şarabı soğukta bekletmek iyi değil, ama başka şansım yok.
Bütün bu malzemeyi topladım; çünkü gücüm yettiği sürece, hikâyenin sonuna gelene kadar yazmak istiyorum. Yazmayı bitirinceye değin bölünmeyeceğimi umuyorum fakat özellikle soğuk ve mumlar düşünüldüğünde böyle bir tehdit her zaman var.
Eğer her şey planladığım gibi giderse, kusurlarımın hepsini öğrenmiş olacaksınız. Ne kadar bencil, duygusal, boş, düzenbaz, önemsiz, insanları çıkarları için kullanan, yüzeysel, dengesiz ve kalın kafalı olduğumu anlayacaksınız. Tipik insan özellikleri işte; ama umurumda değil. Bunları size kendimden söz etmek için değil, keşif yoluyla benlik labirentini –benimkini ve sizinkini– tarumar etmek için yazıyorum. Amacım beni sevmenizi sağlamak olsaydı –ki geçmişte sık sık bunu hedeflerdim– bambaşka…
