İntikam Tanrıçası
İntikam Tanrıçası’ndan…
Marlene Güneş Sistemini en son bir yaşından biraz büyükken görmüştü. Hiçbir şey hatırlamıyordu kuşkusuz.
O konuda çok şey okumuş olduğu halde, okuduklarının hiçbiri ne kendisinin dünyanın bir parçası, ne de dünyanın kendisinin bir parçası olduğunu hissettirmekteydi.
Marlene on beş yıllık yaşamında sadece Rotor’u hatırlıyordu. Onu hep büyük bir dünya olarak düşünmüştü. Rotor ne de olsa sekiz kilometre boyundaydı. Marlene on yaşından bu yana arada sırada -fırsat bulabilirse ayda bir- jimnastik olarak çevresinde yürümüş, kimi zaman da biraz kayabilmek için düşük yerçekimli yollara sapmıştı. Bu çok eğlenceli oluyordu. Kendisi kayşa da, yürüse de, binalarıyla, parklarıyla, çiftlikleriyle ve en çok da insanlarıyla Rotor hep yoluna devam ederdi.
Çevresini dolaşmak bütün bir gününü almasına rağmen annesi kızmazdı. Rotor’un güvenli olduğunu söylerdi. “Dünya gibi değil,” derdi ama Dünyanın neden güvenli olmadığını söylemezdi. “Boşver,” derdi.
Marlene en az insanları severdi. Yeni nüfus sayımında Rotor’da altmış bin kişi olduğunun ortaya çıkacağını söylüyorlardı. Çok fazla. Hem de çok çok fazla. Bunların hepsi de sahte yüzlerini göstermekteydiler. Marlene o sahte yüzlere bakıp da altında bambaşka bir şey olduğunu düşününce nefret ederdi onlardan. Ama bu konuda bir şey söyleyemezdi.
Daha küçükken bir şeyler söyleyecek olmuş, ama annesi çok kızmış ve asla öyle şeyler söylememesi için uyarmıştı kendisini.
Marlene büyüdükçe bu sahteciliği daha açıkça görüyor, ama giderek onu daha az rahatsız ediyordu. Bunu olduğu gibi kabul etmeyi mümkün olduğu kadar ve kendi kendine, düşünceleriyle başbaşa kalmayı öğrenmişti artık.
Son günlerde, hemen hemen bütün yaşamı boyunca çevresinde yörüngeye girdikleri gezegen Erythro’yu düşünmeye başlamıştı. Bu düşüncelere neden kapıldığını bilemiyor, ama en olmadık saatlerde gözlem güvertesine çıkıp büyük bir açlıkla gezegene bakıyordu. Orada olmak istiyordu, Erythro’da.
Annesi neden o bomboş gezegende olmak istediğini ısrarla soruyorsa da, Marlene’in buna verecek bir yanıtı yoktu. “İstiyorum işte,” diyordu sadece.
Şimdi de gözlem güvertesinde tek başına durmuş ona bakıyordu. Rotor’da yaşayan Rotorlular pek…
