Destanlar
Destanlar’dan…
Bir yücelikse bir olmak adına
Dağ rüzgârına benzer
Süzülür yamaçlardan
Anlamaz dur demeyi
Varmadan uzaklara
Sonsuz yüceliktir aşk
Korkuyu öğrenmedi
Yalnızlıktan başladı
Yürüdü umutlara
Artık inanç oldu aşk
Bir direnişse varolmak adına
Sonsuz güzelliktir aşk
Andırmaz şehirlerde yoklaşmayı
Bir yokluktan bir yokluğa
Bir yalnızdan bir yalnıza yol vermez
Eksiksiz olmaktır aşk
Hep o ağacın altında buluştular
O kimsesiz gölgelikte beklediler akşamı
Günle birlikte doğup günle birlikte battılar
İnançlarını söylediler
Anlattılar denizlerin hangi mavide koşuştuğunu
Hangi mavide durup kaldığını söylediler
Düşündüler
Hiç durmadan düşündüler
Korkuyu yalnızlığı ve yalnızlığında egemen olanı
Bir deniz gibi güçlüydüler
Sonsuzlukta ve mavilikte
Bir gök kadar uçsuz bucaksızdılar
Her sonsuz sevgiye konan korku
Usulca çırptı kanatlarınıUsulca indi yere
Ama her şey umuttu
Her şey korkuda bile
Bir bulut gibi yoğunlaştıkça yoğunlaştılar…
